Bütün canlılar akraban değil mi senin,
Kader kendi eliyle beslemiyor mu seni?
Öyleyse, dolaş dur savunmasızca
Hayatın içinde ve hiçbir şeyden korkma!
Olan her şey, kutlu olsun sana.
İlk andan itibaren Hölderlin, hayatının yönünü kararlı bir şekilde sonsuzluğa, çarpıp parçalanacağı o erişilmez kıyıya çevirmiştir. Hiçbir şey onu bu görünmez çağrıya yıkıcı bir sadakatle uymaktan alıkoyamaz.
"Sığ bir kalple mutlu olmanın" daha kolay olduğunu bilir, sonsuza kadar "hayatın zevkleri konusunda amatör" kalacağını bilir.
Hölderlin gururlu olmadan çevreyle arasına görünmez bir mesafe koymayı başarıyordu...
Günün birinde sessizce yatağa uzanıp öldüğünde, bu sessiz gidiş Alman dünyasında bir sonbahar yaprağının salınarak yere süzülmesinden daha fazla bir ses çıkarmamıştır. Ustalar onu yıpranmış bir elbise içinde mezara taşıdılar, yazdığı binlerce sayfa heba edildi ya da özensiz saklandı ve sonra onlarca yıl kütüphane raflarında tozlanmaya bırakıldı. Bütün bir kuşak, o kutsal koronun bu son ve en saf çocuğunun kahramanlık dolu mesajından mahrum kaldı.
Hölderlin, Kleist ve Nietzsche, hayatın sınırlarını ateşli bir şekilde zorlayan, biçimlere zorbaca sızan ve aşırı bir esrime içinde kendini yok eden bu Prometheusvari varlığın pençesindedirler.
Kendileriyle Savaşanlar
Stefan Zweig
No comments:
Post a Comment