Bir ülke üzerinde değil, bir dil üzerinde yaşıyoruz. Bir yurt bundan başka bir şey değildir.
Gerçeğe inanan saf; inanmayansa ahmaktır. Tek doğru yol usturanın ağzından geçer.
Bilgi bir felaket; bilinçse hayatın kalbinde açık bir yara.
Mutsuzluk tam olarak şiir hâlidir.
Son yapraklar dans ederek yere düşüyor.
Dâhilikle değil, yalnızca ıstırapla kukla olmayı bırakırız.
“Ben” dinin dindirmeye çalıştığı acıdan beslenen bir sanatın eseridir. İnsanın kendi sanatçısı olmasından başka bir asaleti yoktur. Küçüklüğünün güzelliğini acı içinde inşa eder, kendini tüketerek de muhtevasını yok eder.
Kendine düşkünlükten sıyrılmak acil bir ihtiyaçtır.
Dünyayı harekete geçirmek için tembelliği yaymak gerekir. Tembel birisi, çalışkan birisinden daha fazla metafizik endişesine sahiptir.
Hayatı kökünden söküp atmak, çürümüş köklerin özsuyunu biriktirmekten daha iyidir.
Sonuna dek yalnızlığın gururunu yaşayanın artık tek bir rakibi vardır: Tanrı.
Bütün ümitsizlikler Tanrı’ya bir ihtardır.
Hayat, Tanrı’nın bir takma adı mı?
Emil Michel Cioran
No comments:
Post a Comment