Belki de bazılarımız barış nehrini ve ruhun hedefine giden yolu bulmadan önce karanlık ve dolambaçlı yollardan gitmek zorundadır.
Kişisel sınırları aşmanın acısı, ruhsal büyüme acısıdır. Sanat, edebiyat, mit ve tapım, felsefe ve çileci disiplinlerin hepsi, bireye ufuklarının ötesine, durmaksızın genişleyen gerçekleşme alanına geçmesinde yardımcı olur. Eşikleri ejder üstüne ejder öldürerek geçerken, en yüksek arzusuna çağırdığı tanrısallık, kozmosu dolduruncaya dek büyür. Sonunda zihin, kozmosun sınır çeperini, tüm biçim deneyimlerini -tüm simgeleştirmeleri, tüm tanrısallıkları- aşan bir gerçekleşme için aşar. Kaçınılmaz hiçliğin gerçekleşmesi için.
Herakleitos’un belirttiği gibi: “Benzemeyenler bir araya gelir ve farklardan en güzel uyum doğar ve her şey çatışmayla ortaya çıkar.”
Gördüğü şeylerin yüzeyinden yükselen hislerle kendinden kopmayan, fakat kendi doğasının dinamiklerine cesaretle yanıt veren bir insan -Nietzsche’nin dediği gibi, “kendi kendine yuvarlanan bir tekerlek” olan kişi- karşısında güçlükler erir ve ilerledikçe beklenmedik büyük bir yol açılır.
Kahramanın Sonsuz Yolculuğu, Joseph Campbell
No comments:
Post a Comment