Hiçliği Dinle // Lokman Kurucu

Hiçliği Dinle

Köksal Erdenoğlu'na

kelebek mezarlarında hayat,

koca bir bağ gibi göründü ona

asmaların gölgesinde tilkilerin

yılanların çocukların

üzüm cinlerinin coşkuyla

saf iyilik saf kötülükle

onun içinde olmadığı oyunlar oynadığı

mevsimler sakallarında gezinirken

varmışlar gibi

aşka inanca uzak,

duvarlara asılı yıllar kalbini yorarken

mümkünmüş gibi o mezarlarda

kendinden kaçmak,

şaraba, dumana söylendi bir gün

kendim kaldım, olsun

en azından kendim

ama ilk defa sıkıntı..

II

olmayanlardan bir sabah

birkaç siyah güvercin

parçalandı aynada

kesince sakallarını

yılları çekti duvarlardan

çantasına koydu

-söylenecek çok şey vardı

susacak çok-

kapıyı açınca birden

bütün mevsimler

çığlık çığlığa

korkmadı

yol hazırdı

dilinin ucuna varmıştı sıkıntı

yürüse düşecekti

öyle sandı..

III

şehrin bütün oyunlarından geçti

bütün heykelleriyle sustu uzun uzun,

denize vardığında ne tilki ne yılan ne çocuk

ne de üzüm cinleri

suyun karanlığında çırpınan

şarap şişelerinin yalnızlığı sadece

ve ne iyi ne kötü olamayacak kadar gerçek;

sonsuzluk, patladı boğazında

açıldı ruhunda binlerce kapı

içi, açık kapılarla örtüldü

artık tarifi çoğuldu ölümünün

IV

şimdi kendisiyle arasında sonsuz kapılar

şimdi sudaki boşluğunu seyreden

yalnızlığına şirk koşmuş

nice şehirden nice oyundan geçmiş onlarca adam

şimdi kendinle aranda koca bir dünya dedi şeytan

ya yok et

ya da boş ver

otur, hiçliği dinle

lokman kurucu / 665 çocuk ve şeytan