İçerdeki Kedi // William S. Burroughs

 İçerdeki Kedi, William S. Burroughs

Kedilerin birer ruhsal refakatçi, birer Dost olarak ortaya çıktıklarını ve bu işlevden hiç şaşmadıklarını düşünüyorum.

Kediler hizmet sunmazlar. Kendilerini sunarlar. Elbette bakım ve barınak isterler. Sevgiyi de karşılıksız alamazsın. Bütün saf yaratıklar gibi, kediler de işlerini bilirler. Kadim bir meseleyi kavramak istiyorsanız, o meseleyi günümüze taşıyın.

Eski Mısırlılar kedilerini kaybettiklerinde yas tutar ve kaşlarını tıraş ederlermiş. Bir kediyi kaybetmek neden başka birini kaybetmek kadar dokunaklı ve yürek parçalayıcı olmasın ki?

Kedi kavgasında saldırgan tarafın kavgayı neredeyse her zaman kazandığını gözlemledim. Eğer bir kedi kavgada feci duruma düşerse kaçmakta tereddüt etmez, Köpek ise aptal gibi ölene dek mücadele eder. Yaşlı jiujitsu hocamın söylediği gibi, "Eğer numaraların işe yaramazsa, kaç."

Köpeklerden nefret eden biri değilim. Ama insanların en yakın dostlarını soktukları bu halden nefret ediyorum. Örneğin kedinin öfkesi güzeldir, saf kedi ateşiyle alev alev yanar, bütün tüyleri kabarır ve mavi kıvılcımlar saçar, gözleri parıldar ve cızırdar. Ama köpeğin hırlayışı çirkindir, muhafazakar beyaz taşralı linç çetelerinin, Pakistanlıları taciz edenlerin hırlamasıdır... külüstür arabalarına Isa adına bir ibne öldür çıkartması yapıştıranların hırlamasıdır. Bu hırlamayı duyduğunuzda kendine ait bir yüzü olmayan bir şeye bakarsınız. Bir köpeğin öfkesi kendi öfkesi değildir. Terbiyecisi tarafından dayatılan (en iyi dostuna) bir öfkedir.

Uykusunda mırıldayan Fletch ellerime dokunmak için küçük siyah patilerini uzatıyor, pençelerini çıkarmamış, uyurken yanında olduğumu hissetmek için hafifçe dokunmak istiyor sadece.