Ruhu, içinde insanı yaşatan enerjilerin barındığı bir uzam olarak anlayabiliriz. Duyguların hareketinde tecrübe edilir, ilişkilerde en kuvvetli ifadesini bulur.
İnsanlığın tarihinde meydana getirilmiş olan, hayranlık uyandırıcı ne varsa, bunların ancak küçük bir kısmı hoşnutluk eseridir. Yaşam ereği olarak hoşnutluğa haddinden fazla değer biçiliyor. Yani eylemlerin mahmuzu hoşnutsuzluktur, insan olmaya özgü olan budur. Belki de ancak şüphe edebilen, çaresizliğe düşebilen insan, büyük ve fevkalade şeyler yaratabilir. Hoşnut olan, arkasına yaslanmayı yeğleyecektir.
Birçok ülkede insanlar için mutluluk, hayatta kalabilmektir.
Ölmeyi tercih etmek, yaşama sanatının bir seçeneğidir.
Mutsuzluk haline bir de infial sebepleri katıldığında, melankolikler harekete geçer. Kendileri için, sözgelimi daha iyi koşullara kavuşarak melankoliden kurtulmak için yapmazlar bunu: onlar melankolilerine can-ı gönülden bağlıdırlar. Ancak başkalarının hayatını iyileştirmenin mümkün olduğu düşüncesi, melankoliklere rahat vermez.
Başka yerlerde işler yine kötüleşe dursun, onlar iyileşme sağlayacak gayretlere girmeye hazırdırlar. O zaman da daima yapacak bir şeyler vardır. İnsanı mutlu eder mi bu? Muhtemelen, tam da mutsuz olmayı insan olmanın bir imkanı olarak kabullenirseniz, evet.
Hayatın bereketi sadece olumlu şeylerden ibaret değildir.
Anlam kuvvet verir, anlamsızlık kuvvetten düşürür. İnsanlar bir anlam görürlerse, birçok şeye göğüs gerebilir, birçok şeyi alt edebilirler, bir anlam göremezlerse hiçbir şeyin üstesinden gelemezler.
Kendi bakış açımız bir bakıma vatanımızdır bizim.
Mutsuz Olmak
Wilhelm Schmid
No comments:
Post a Comment