Benim saf (katıksız: yalın: temiz) hayallerimi edinmiş, koruyor: kovuğuna taşıdıkları, kovuğunda düzenli tuttukları, bunlar; hiç unutmadıkları - bense o hayallerin unutmuş olduklarıma; hala anımsadığım, 'canlı' tutmağa çalıştıklarıma bile, aykırı düştüm, yaşadıklarımla.
O da, bütün yaşadıklarımı gördüğünden, dayanamıyor, bu hallerime...
***
Ondan nefret etmeliydim herhalde aslında - ama ona garip bir sevgi duymaktan öte, müteşekkir olduğumu da hissediyorum: ama o, bu duygularıma da, gene, soğuk bir sessizlikle yanıt veriyor.
Belki, ona bir biçimde ulaşabilseydim - amaçlarımı - çünkü bunları bilmiyor; yalnızca yaptıklarımı görüyor - aktarabilseydim ona - ondan da hayallerimi, düşlerimi -benim ülkülerimi, onun gerçeklerini - alabilseydim - geri alabilseydim...
***
Demek amaçlarım ve ülkülerim aykırı, biribirlerine...
Daha doğrusu, amaçlarım saydığım ve herhalde kendiliğinden; benim 'gerçekleştirme' sandığım ama aslında zaten olması gerekenlerin ortaya çıkışı olarak, 'eylemlerim' yoluyla varolanlar, düşlediğim ve gerçekleşmesini istediğim ülkülerime temelden aykırı.
Asıl gerçekliklerim olmasını isteyebileceğim ülkülerimi, o yaşatıyor - ben de ancak ondan öğrenebilirim - geri alabilirim - onları.
Oruç Aruoba // Benlik (s.86-87)
No comments:
Post a Comment