Toplum bir hiçtir, bir biçimdir, içeriği yitik kitleden ibarettir, spermatik uyurgezerlerin dalaşıdır toplum, son derece aşağılık bir şeydir, filozofu hiç ilgilendirmez. Tarih büyük adamların eseridir, seçkinlerin boy ölçüştüğü kapalı alandır, yığınlar gösteriye kabul edilir, yıkıma sürüklendiklerinde ise ölülerine sineklerden daha fazla değer verilmez.
Bizler artık bir sistemin kurbanlarıyız, çıkarlarımız konusunda bizi aldatıyor ve kendi çıkarlarına kurban ederken onların bizim de çıkarımız olduğuna ikna ediyor bizi. Böylece hepimiz iyi bir şey yaptığımızı sanıyoruz ve birbirimizle yarışırcasına kanıyoruz, ödülümüz delilik, içinde yaşadığımız atmosfer aptallık, bu atmosferde birinci görevimiz cahillik sanki böylelikle yalan ile hesabın eli kolu serbest kalacak.
Ölüme doğru gidiyoruz, tıpkı okun hedefe doğru gitmesi gibi, asla ıskalamayacağımız da kesin...
Çaresizlik bir gerçektir...
Paramparçayız ve bir sentez tasarlamak bile elimizden gelmiyor, kendimizi tahayyül edemiyoruz, kendi sorumluluğumuzu üstlenemiyoruz, kendimizden kaçarak, kendimizi arıyoruz.
Benim bu dünyada duyduğum nefret, içimdeki hislerin en iyisidir.
Ölüm, tek kelimeyle, her şeyin anlamıdır, insan ölüm karşısında sıradan bir şeydir yalnızca.
Umut ettiğimiz için ölüyoruz, inandığımız için ölüyoruz, aldatılan ve kendi kendilerini aldatan insanların nasibine düşen budur.
Benim ahlaksız olduğum söylenecek, çünkü ben değerler eksenini sarsıyorum ve işaretlerin sırasını değiştiriyorum.
Her yoksul, bir başka yoksul doğurarak sefalete rehin verdiği andan itibaren suçlu olur.
Düşünüp taşınmadan sürekli binalar inşa ediyoruz. Dünya bir süre sonra yalnızca bir şantiye olacak.
İnsanlar toprağa sahip olmak için savaşıyorlardı, yarın suya sahip olmak için birbirlerini gırtlaklayacaklar.
Giderek daha zekice imkânlara sahip olurken giderek daha aptallaşıyoruz.
Daha ne kadar aldatabiliriz kendimizi?
Aslında, biz bir yığın yalnızız...
Kaos'un Kutsal Kitabı
Albert Caraco
No comments:
Post a Comment