Gölgeyle Buluşma
Kolektif
Demek ki tedavi, birbiriyle kıyaslanamayacak iki farklı şeyi gerektiren bir paradokstur: Bu parçalarımın külfetli ve katlanılmaz olduklarının ve değişmeleri gerektiğinin ahlaken kabulü ve onları neşeyle, sonsuza dek oldukları gibi kabul eden sevgi ve keyif dolu bir teslimiyet.
Gölge, enerji yüklü duygu ve davranış kalıplarını temsil eder ve bu enerjilerin akışı yalnızca irade gücüyle kesilemez. Yapılması gereken şey, kanalize edilmeleri veya dönüştürülmeleridir. Ancak bu görev, gölgeden o kadar kolay kurtulamayacağımızın farkında olmayı ve bunu kabul etmeyi gerektirir.
İyiliğin gizemi, kötülüğün gizeminden büyüktür.
Hayat, kötülükten ayrı olarak değil, kötülüğe rağmen iyiye ulaşmaktır.
Yaşamımızın dokusu karmakarışık, iyi ile kötü yan yana: Yanlışlarımız kırbaçlamasa erdemlerimiz gururlanırdı; erdemlerimiz sevgiyle bakmasa suçlarımız umutsuzluğa kapılırlardı.
Dünyamıza dair iyimser bir tutum içinde olmak, onun güzel taraflarını görmek isteriz fakat tarihsel kötülük belleğini göz ardı etmenin maliyeti yüksektir. Bu çelişki kötülüğün gerçekliğini kolayca gizleyebilir. Naiflik aramızda iyi bir amaç uğruna yapılan iğrençlikleri haklı gösterebilir.
Ve belki de insanlığımızı, kendimizde kabul etmediğimiz şeylerde (saldırganlığımızda ve utancımızda, kabahatimizde ve ıstırabımızda) keşfederiz.
Gölge birçok tanıdık isimle anılır: Reddedilmiş benlik, İncil ya da mitolojideki karanlık ikiz veya karanlık kardeş, eş benlik(öteki), bastırılmış benlik, alter-ego, İD. Karanlık tarafımızla yüz yüze geldiğimizde gölge ile karşılaşmayı tasvir etmek için şeytanla güreşmek, yeraltına iniş, ruhun karanlık gecesi, orta yaş krizi gibi metaforlar kullanırız.
No comments:
Post a Comment