Dünyanın dijitalleştirilmesi karşısında, yeryüzünü yeniden romantikleştirmek, şiiri yeniden keşfetmek; ona gizemli olanın, güzel olanın, yüce olanın onurunu geri vermek acil bir gerekliliktir.
Toprak bir sanatçıdır, bir oyuncudur ve baştan çıkarıcıdır.
Romantiktir. İçimde bir şükran duygusu doğuruyor. Ve bana düşünecek çok şey veriyor. Düşünmek şükran duymaktır.
Düşünmek teşekkür etmektir.
Seven bakış, sevgi ile iletilen bilgi, çiçeği varoluş noksanlığından kurtarır. O hâlde bahçe bir kurtuluş yeridir.
Sırlarla dolu bir kase olarak yeryüzü kırılgandır. Bugün onu vahşice sömürmekle meşgulüz; her şeyi sonuna kadar kullanıyoruz ve böylece tamamen tahrip ediyoruz.
Toprak bizi mutlu eden rezonans alanımızdır. Eğer toprağı terk edersek mutluluk da bizi terk eder.
Doğaya dâir düşünmek öznenin kendisini konumlandırma inadını yener. ‘’Gözyaşları süzülüyor, işte yeniden yeryüzüne âidim!’’ Ben, tinsel olarak kendi kendisine tutsaklığından kurtulup çıkar. Yeryüzü, Adorno'ya göre kendini mutlak kabul eden öznenin karşı kutbudur. Özneyi kendi tutsaklığından kurtarır.
Ne zaman gelecek sabah, ne zaman. Hayatımı bu iplerden kurtaran zaman.
Çiçek sulamak ve bu esnada onları izlemek hem sakinleştirici hem de mutluluk verici. Çiçek sulamak çiçeklerle eğleşmektir.
Samimiyet karşılıklılığın en üstün derecesidir.
Eğer bir çiçek olsaydım kuşkusuz kışın ortasında açmak isterdim.
Byung-Chul Han, Yeryüzüne Övgü
No comments:
Post a Comment