Süreyya Şahin

elbet yeryüzü ve insan tükenecek

ama ben hâlâ aynı coşkuyla uyanıyorum sabahlara

bir çocuğun uyurken ellerini emanet ettiği avuç kadar güvenle

o bilinmezliğe uzanıyorum

-göçmen kuşların rotasızlığında, rüzgarla pazarlık etmeden-

içimde hâlâ

anlamı olmayan şeylere anlam yükleyen bir hayvan var

aşk gibi, yazmak gibi, ölmek istememek gibi

bunu kimselere açıklayamam

sana yazdığım her şey biraz yıkıntı

biraz doğum sonrası ağrı

ve çoğu zaman

hiç kimsenin duymayacağı bir dilin

sessizlikle yaptığı anlaşmanın iç sesi

içimde biriken her harf

suç mahalinden toplanmış gibi

ve ben her sabah, parmak izimi bırakıyorum

unutuluşun olay yerine

bana susmayı zorladılar

ama susmanın da binbir sesi var bilemediler

mesela bir annenin boş sandalyesi

bir çocuğun tahtaya çizdiği harf

ya da son duraktan otobüse binen yaşlı bir adamın pencereden baktığı ıssızlık

bunların her biriyle konuştum ben

ve hiçbirini susturmadım

ey kalbi haddinden fazla atanlar cemiyeti

ey, kendi iç organlarını sırayla reddedenler

bizim bir vatanımız yok biz yurtsuzuz

kelimeler, sınırlardan geçemez

bizi tutan tek şey

birinin ses tonunda saklı eski bir hayat ihtimali

ve bazen de sokağın köşesinde polisten kaçarken duyduğumuz çocuk ağlaması

hayat ne zaman bu kadar ince bir çizgiye dönüştü

bilmiyorum

ama ben hâlâ yazarken terliyorum

varoluşun çatlaklarından geçerken

elimi tut, der gibi değil

daha çok

beni hatırlama, ben zaten unutulmak için yazıldım

der gibi...

herkesin içinde bir at var, evet

ve bazıları onu hiç koşturmuyor

bazılarıysa her sabah

bir uçurumun kenarında dizginlerini bırakıyor

ben ikisinin ortasındayım

ne düştüm

ne vardım

sadece bekliyorum

bekliyorum çünkü bazı yolların sonu yok

ve ben o yollarda yürümekle yetinmiyorum

ben o yolları yazıyorum

ve yazdığım her satırda

biraz daha kayboluyorum