Franco ‘Bifo’ Berardi / Depresyon, Mutluluk, Haz ve Izdırap Üzerine
...
Evet, mutlu olmak mümkün. Sömürüden çıkış yolu görmediğimizde ve faşizm dünyanın her bölgesine yayıldığında bile mümkün.
Mutluluk entelektüel zihne değil, bedensel zihne, bedeni okşanmaya açık hale getiren duyguya özgü bir durum. Bir başkasının üslubuyla ifade edecek olursam, inanca veya umuda değil, iyiliğe ve yardımseverliğe özgü bir durum.
Bizi mutsuz eden şey çaresiz bilinçlilik değil, bu bilinçliliğin empatik bedenimiz üzerinde depresif bir etkisi olması. Toplumsal ıstırap, okşanma kapasitesini körelttiğinde, depresyona dönüşür. Ve bir başkası tarafından okşanmaya açık olmak, sadece bireysel mutluluğun değil, isyanın, kolektif özerkliğin ve ücretli
çalışmadan özgürleşmenin de koşuludur.
Arzu ve iktidarsızlık arasındaki ilişki bize depresyon hakkında birkaç şey söyler. “Arzulayan biz”e [noi desirante] yönelik bir zorunluluktan kaynaklanan ıstırabı dönüştürmek zorunda olduğumuzu söylediğimizde, aşikâr bir şeyi dile getirmiş oluruz. Yanıtlanmamış soru tam da buradadır işte:
İnsanların ıstırabını “arzulayan biz”e dönüştürmenin yolu nedir?
Arzuyu iyi bir kuvvet olarak göklere çıkaranlar meseleyi anlamamıştır. Arzu bir kuvvet değildir, bir sahadır. Dahası, olumlu falan da değildir, aslında çok zalim, kötü, dolambaçlı, kendine zarar veren, güvenilmez, yıkıcı ve ölümcül de olabilir. Arzu bir bedenin bir başka bedene doğru uzanmasıdır, yeni
dünyalar icat eden, binalar, yollar, kapılar veya köprüler kadar uçurumlar ve dipsiz derinlikler de kuran bir uzanmadır. O zaman, birey ya da kolektif beden gevşeme ve keyif alma yeteneğini kaybettiğinde, nefesimiz sinirli ve ürkek bir şekilde kesildiğinde ya arzuyu gaddarlığa dönüştürürüz ya da arzulamamayı,
yani depresyonu tercih ederiz.
Ölmeden bu baskın depresyonu iyileştirmenin yollarını bulalım. Kolektif imkan ve sorumlulukların acilen hayata geçmesi gerekiyor çünkü gezegenimizi en az küresel ısınma kadar, en az nükleer bomba kadar kirleten bir acının tek gerçek tedavisi o.
No comments:
Post a Comment