Eskiden:
sanatla daha dolayımsız bir ilişki içinde olduğumuz, beceremesek bile bir şeyler çizmeye yeltendiğimiz, bir müzik türünün içinde seyahat ettiğimiz, yolculuklarımız, vardığımız yerlerin dokusuyla temasımız, bitmesin diye okumayı erteleyebildiğimiz kitaplar, walkmanle Pink Floyd, Deep Purple, Led Zeppelin dinlediğim günler, sabaha doğru uyumayan oldukça az kişi kalmasına rağmen festivallerdeki gece filmleri, okullardaki politik kantinler, bahçeler, çimler, eylemler, ortak mekana dönüşmüş kahveler, çay ocakları ve barlar, evlerde çalınan sazlar, gitarlar, beraber söylenen şarkılar.. otostopla yola koyulup yol parasıyla bir arkadaşımızın yazlığında yaptığımız tatiller.. bunlar birer mutluluk parodisi değildi, eğer mutluluk amaçlansa birer parodiye dönüşürlerdi, bu yaşamın kendisiydi.. ateş başındaki haller, iyi bir ocak başında çekilen ziyafet, dedenle oturduğun çilingir sofrası, belleğe işlemiş, şanslıysak hala anımsayabildiğimiz kokular, mesela insan kokan köy kültürü, sevilenin kokusu.. sevişebilecek kadar yakın olma halleri..
şimdi bir çoğumuzunun düştüğü duruma bak: yaşamdan bıkmaktan korkmak!
ke
No comments:
Post a Comment