1.
yazı yazmakla ilgilenenleri bir anlamda hekimlere benzetebiliriz, onlar insan ruhunu ve insanlığın anatomisini, organlarının metabolizmasını dolayısı ile olumlu ya da olumsuz anlamda sıradan veya sıradışı olduğu hallerini gözlemler, bunlar üzerine düşünürler ve iyi teşhis ederler.. bahsedeceğimiz konu apartmanlar.. oruç hoca derdi ki benlik tüm yaşantıların toplamıdır, sanki apartman boşluklarının kokuları da tüm sakinlerin yaşantılarının sentezi gibidir.. oysa ilgimizi çekmiştir, uzun zamandır apartmanlar ya kokusuz ya da kokuları oldukça seyrelmiş.. ama bu durum sadece şu anda içinde yaşayan insanları ilgilendiren bir durum da değil bence, buna şimdinin yitimi diyoruz.. bence dahası var, bu fenalığın dahası var, silinmişler, anılarımız silinmişler.
bazı insanların biraz da çağın modasına kapılarak gözü yüksekte: "yeni" şeyler yaratmak peşindeler oysa onarıcılara ihtiyacımız daha zaruri gibi geliyor bana.. dokunmanın sorumluluğu da bir tür güç istiyor, güven istiyor, elini tutan ya da elini omzuna koyan birini isteyebiliyor.. peki silinmiş olan anılar onarılabilir mi?
sanki algıladığımız hayat artık tözsel (töz, o biçim ve içeriktir) değil de tozsal, uçucu, parçalanmış, çözülmüş, akışkan, içeriği belirsizleştikçe ki klişe de bir belirsizleşme biçimidir, şeklini, formunu yitirmiş; sahneye konulana dikkati öne çekmek için kullanılan hayatın o arka perdesi yırtılmış ve o yırtıktan görünen şey de tahmin edeceğiniz gibi biraz sarkan paçavrayla beraber bir şeyin olması değil, olmaması, yani duyarsızlığımızı anımsatabilen bir siyahlık..
2.
bize unutturmaya çalıştıkları şeyleri unutmayarak başlanır direnmeye, beynimizi yıkadıkları yerleri suyla, sabunla yıkayarak devam edilir..
3.
Şüphe: Havada bulut sen bunu unut.
İnanç: Gökyüzünde uçurtmalar var illaki bize anımsatırlar.
sivrisiber
No comments:
Post a Comment